یکی از مهم‌ترین مسائل در ساخت‌ قطعات توانایی اتصال و مونتاژ آن‌ها می‌باشد. روش‌های متعددی برای اتصال ساختارهای مشابه و غیرمشابه وجود دارد. روش‌های مکانیکی مرسوم سبب ایجاد تمرکز تنش و غیریکنواختی توزیع بار بر روی قطعات می‌شوند، ولی اتصالات چسبی توزیع تنش یکنواختی را اعمال می‌کنند. اتصالات چسبی در مقایسه با اتصالات مکانیکی دارای مزایای زیادی بوده که باعث مورد توجه قرار گرفتن استفاده از تکنیک ایجاد اتصالات چسبی به‌عنوان یکی از روش‌های پرکاربرد در صنایع هوایی، دریایی و خودرو‌سازی شده و امروزه از اهمیت بالایی برخوردار است. آماده‌سازی بهینه سطح و استفاده از المان‌های تقویتی ذرات نانو از جمله روش‌های استحکام‌بخشی اتصالات چسبی فلزات و کامپوزیت‌ها می‌باشند. در این پروژه بررسی روش‌های آماده‌سازی سطح اتصال و تعیین زبری سطح بهینه در اتصالات فلز- فلز، فلز- کامپوزیت و فلز- نانوکامپوزیت به‌عنوان پارامترهای تأثیرگذار بر استحکام‌بخشی اتصال مورد توجه قرار گرفت.