فرایندهای جوشکاری به‌عنوان يک روش اتصال قابل‌اعتماد و کارآمد اما با ریسک‌پذیری بالا به صنايع مختلف معرفی و به کار گرفته شده‌اند. این دسته از اتصالات به دلیل گرادیان حرارتی بسیار بالای ایجاد شده در ناحیه محدودی از سازه‌های صنعتی علاوه بر تحمل تنش های پسماند ناشی از فرایند، دستخوش اعوجاج و تابیدگی در هندسه خواهند شد.
در این پروژه به تدوين دستورالعمل علمی و اجرایی فرایند تاب‌گيري حرارتی پرداخته شد. محدوده دماي تاب‌گيری براي فلزات (به ویژه سوپرآلیاژهای پایه نیکل)، تجهيزات تاب‌گيري، نحوه و محل مهار قطعات، محل حرارت‌دادن، روش حرارت دادن، انتخاب گاز مصرفی مناسب و بطور کلي تمامي اطلاعات مورد نياز برای دستیابی به خروجی مناسب جهت يک پروسه تاب‌گيری مناسب، مورد بررسی قرارگرفت.
